Vandaag gaan Marco en ik op zoek naar de families snoekbaarzen, die twee maanden de tijd hebben gehad om uit te rusten van de (bijna) constante jacht op ze door fanatieke roofvissers, dus ook door ons.
De eerste snoekbaars bleek vandaag de grootste te zijn en die mocht Marco helaas niet scoren omdat hij net onder het wateroppervlak los schoot van de dropshothaak.
We schatten hem zeker op een 70+ rakker.

Toch was het vandaag een beetje buffelen vanwege de toegenomen wind, die zeker in kracht 5 Beaufort toe aan het nemen was.
Dan ben je een beetje beperkter geworden in de betere stekken omdat het nu eenmaal vol in de wind en golven slecht dropshotten is.



Tijdens het dropshotten stuiterde je heen en weer en met het achteruit varen met de elektromotor werd Marco zeiknat van het opspattende water dat via de achterzijde van de boot naar binnen kwam.

Met mondjesmaat kwamen ze binnen.
40, 50 en een paar 60ers en dat was het zo’n beetje op een flinke baars na.
Grotere snoekbaarzen waren er op de eerste flinke aanbeet na niet meer aanwezig of ze deden de bek niet open, want die aanbeten bleven uit.



Wat ons wel opviel, was het agressieve gedrag van de gehaakte rovers, want die bleven knokken om los te komen, zelfs als ze al aan boord waren gebracht.
Ook werden de shads vaak diep en gulzig genomen, terwijl we ook veel snoekbaarzen net in de bovenlip hadden gehaakt met soms net aan een velletje.

Vandaag visten wij met shads, ik heb de hele dag met een Pools shadje aan de dropshothaak gevist en daar waren ze gekker op dan de verschillende shads waar Marco mee aan het dropshotten was.
Uiteindelijk zwichtte hij om ook maar een aangeboden Pools shadje aan zijn haak te bevestigen en onmiddellijk had hij er meerdere aanbeten mee.



Van de roofvissers die we vandaag hebben gezien, zagen we alleen maar blije en opgewekte gezichten, allemaal in hun sas dat ze eindelijk weer de dropshot of verticaalhengel mochten hanteren omdat eindelijk het gesloten seizoen voor roofvissen opgeheven was.

De tics in hun gezichten waren aan het verdwijnen, de mondhoeken omhoog getrokken tot een flauwe grimas, want ook daar moet je weer aan wennen en de stemmen niet meer in een teneur maar zelfs opgewekt met af en toe een onwennig lachje.
Jaja, een gesloten seizoen voor roofvissen doet wat met een rechtgeaarde brave huisvader die in het weekend de roofvissen aan de haak probeert te krijgen.



Sommige roofvissers zijn uitgeweken naar Zweden of naar de Ebro, maar ook naar andere landen, om zuiver en alleen maar hun geliefde hobby uit te voeren en weer een beetje bij te tanken van de ontberingen van het niet vissen op roofvis.

Voorlopig kunnen we weer deze fantastische hobby uitvoeren en genieten van elke aanbeet die de familie snoekbaars voor ons in petto hebben.