We raken tijdens het dropshotten op de snoekbaars niet snel van de wijs, maar wel als elke aanbieding van het aas al direct wordt aangevallen voor het dropshotloodje de bodem heeft bereikt.
Zulke momenten horen opgeschreven en onthouden te worden, want die zijn spaarzaam en misschien maak je dat een enkele keer of een paar keer in je leven mee.

Soms noteer je de weersomstandigheden, de temperatuur van het water waar je in vist, hoge of lage druk van de barometer, stroming en wat al niet meer, en als je op een later tijdstip dezelfde omstandigheden denkt te hebben, dan laat de familie snoekbaars het gewoon afweten.
Weet jij het dan nog?



Eigenlijk is deze familie hoogst onbetrouwbaar, berekenend en vaak onpeilbaar gebleken, aangezien je nooit van te voren kunt bepalen of je tijdens je vissessie met deze ongure en achterbakse figuranten te maken krijgt.

Ja, een, twee of driejarige juvenielen, die nog niet precies weten waar ze in de voedselketen staan en vaak al het water in de mond voelen lopen als ze een bewegende vorm in het zicht krijgen.
Ja, die wil je nog weleens aan de haak krijgen, maar het gaat om de oudere jaargangen die spontaan en massaal de bek dichthouden om te vreten als de natuur een seintje geeft om te stoppen met het nuttigen van speldaas in welke vorm dan ook.



We hebben allemaal perioden meegemaakt dat na de vangsten van een stel rakkers ineens en plotsklaps geen enkele aanbeet meer plaatsvindt.

Iedere rover laat elk argeloos aasvisje gewoon met rust, al sterven ze van de honger en is hun buikje nog niet voldoende gevuld, of ze een tomeloze energie moeten opdoen voor de volgende moorddadige slachtpartij onder het fragiel speldaas.



Elk sappig aasvisje of een aanlokkelijk shadje aan onze haken wordt geweigerd en ze blijven volkomen apathisch in hun schuilplaatsen liggen en het lijkt wel of al slapend hernieuwde krachten opdoen om zich straks weer vol overgave te storten op al het lekkers wat de natuur hen toebedeeld heeft.

Vanavond, na de vangsten van een tiental booswichten, was het ineens afgelopen met de aanbeten op onze shadjes.
We keken automatisch op onze horloges en we verwachten gewoon DE pauze, die elke keer optreedt rond een bepaald uur op de dag en in de avond.

Toch blijf je eigenwijs, dwars en koppig door hannesen, want stilzitten en niks doen is geen optie en misschien bestaat er een kansje dat een beer van een snoekbaars geen klok kan kijken of zich vergist in het aanbeetloze tijdstip.



Van shadje veranderen kun je vergeten, want er bijt geen hond meer in, pardon, geen snoekbaars meer in, maar je kunt gewoon roerloos je shadje of aasvisje laten hangen die op de deining van de golven net boven de bodem zijn werk blijft doen en frivool en uitdagend het staartje laat bewegen.
Die methode geeft nog de meeste kans op een aanbeet als deze woestelingen weer een sein krijgen om door te eten en dan wil je geen tijd verliezen door met je armen over elkaar te zitten en dom om je heen te kijken.

Na een stuk verkassen en een kwartier later kregen Ruud en ik weer met de eerste aanbeten na de bijtloze periode te maken en die waren gelijk niet mis, want de beuken op onze toppen waren ongekend hard.



Tot in de strot werden de shadjes genuttigd en bij bijna elke wildebras moest zorgvuldig de onthaaktang gehanteerd worden om het shadje uit de kelen te plukken.

Zulke aanbeten zijn onmiskenbaar voor hongerige en gretige roofvis en op dergelijke krachtige aanbeten zitten we te wachten als roofvisser.
Geen flauwe nibbels of stiekeme proevers, maar gelijk de beuk er in.