In het nabije verleden en dan heb ik het over ruim 2 jaar geleden, mochten Gertjan, Rob en ik menige snoekbaars in de boot krijgen in soms zeer vele aantallen, die andere roofvissers weleens een wenkbrauw lieten optrekken.
Vaak bleken de Turkse spiering, de gewone spiering en de bliekjes de vangende elementen te zijn, want daar konden de snoekbaarzen in bepaalde perioden van het jaar echt niet vanaf blijven.

Wij betrokken deze aasvisjes van Dennis Elings en die waren echt niet aan te slepen, want onze overvolle vriezers met aasvisjes raakten telkens leger en leger tot er weer een voorraad aangelegd moest worden.



De vangsten werden opgetekend in mijn verhalen en door vele lezers gelezen en waarmee Dennis goede zaken heeft gedaan, aangezien menige roofvisser toen ook is overgegaan op de aasvisjes van Dennis en door de vele bestellingen (bijna) tekorten opliep en hij soms nee moest verkopen.
Helaas zijn aan deze (vis)vriendschappen abrupt en plotseling een einde gekomen en op een manier waar de honden hun brokken voor laten staan.

Vanmiddag en vanavond zit ik bij Arnold en Jeroen in de boot en dat is zeker 8 maanden geleden (dec 2018), dat ik de laatste keer met hun mee ben gegaan om te dropshotten en van deze uitnodiging maakte ik graag gebruik.



Ik heb eerder mijn vriezer in de schuur eens nagekeken en daar lagen en liggen nog steeds stijf bevroren en vacuüm getrokken spieringen en bliekjes in van Dennis van de goede periode.
Zo te zien mankeert er nog helemaal niks aan, en die liggen al een paar jaar in ruste, en die ga vanmiddag en vanavond ook eens gebruiken om de snoekbaarzen wat lekkers voor te schotelen.

Nu is in principe natuurlijk alles welkom als het maar tanden heeft, een vals uiterlijk en met een in en ingemene natuur, want dat zijn de creaturen waar we weer naar op zoek zijn.



Nu is het een beetje incidenteel dat we de grotere struikrovers aan de haken krijgen, want het wordt steeds moeilijker om de vette bakken te lokaliseren op de geijkte rivieren en plassen.
Ga je op de pelagic manier vissen, dan is de kans veel groter om het grotere wild aan de haak te krijgen, maar op de conventionele manier die de huis, tuin en keuken roofvisser bezigt, is het bijna toevallig dat je een kneiter van een snoekbaars treft en dat je die mokerslag op je top ook nog tot een goed einde weet te brengen.



Nu vinden de meest roofvissers een beul van 75 cm al een knoert en die willen we allemaal graag aan de haak hebben om te drillen, maar dat komt helaas haast niet voor bij elke roofvissessie en moeten we het doen met kleinere formaten die best wel een mooie vechtpartij laten zien als ze rond de 50 cm of iets groter zijn.

Vooral in de avonduren, wanneer ze onbespied hun rooftochten denken te houden, vechten ze na het haken tot het laatste restje zuurstof is opgebruikt en weten zelfs uit het water en in de boot nog tegen te werken als ze onthaakt moeten worden.



Deze sessie is niet anders, aangezien we al menige vechtpartij achter de rug hebben en de rekels een formidabel uithoudingsvermogen hebben laten zien.
De beuken kwamen bij mij op de gewone dropshotmethode, waar ik het inmiddels bekende shadje bevestigd had en het verraste ons elke keer opnieuw dat de dikke 50ers in zulke grote getale aanwezig waren, want we hadden slechts een paar kleinere formaten onder de 50 stuks die we in de boot hebben gekregen.

De aanbeten met een spiering aan de haak waren soepel en zacht en je voelde dat de rover de tijd nam om de spiering op te peuzelen en er duidelijk van genoot.