Ik heb al eerder in mijn verhalen aangehaald, dat je alle “ vangers” , waar je in het verleden en onlangs goed mee gevangen hebt, die moet sorteren in een shaddoos of meerdere dozen als het er veel zijn en die altijd bij je moet hebben als je weer eens gaat dropshotten.

Wat je ook goed in de gaten moet houden is het feit, of ze nog in de handel zijn of blijven, want vaak genoeg verdwijnen veel vangers uit het assortiment van een aantal fabrikanten.



“Tijd voor wat nieuws”, is vaak een kreet, maar o zo onterecht.
Je gaat toch ook niet de ingrediënten in een overheerlijke soep, als bijvoorbeeld erwtensoep, veranderen of er uit laten, want dan doe je jezelf te kort en krijgen je smaakpapillen na het proeven een regelrechte opneuker.

Het enige wat je kan doen, is na het constateren van de vele vangsten met dat speciale shadje, jezelf te rade moet gaan of je meerdere verpakkingen van deze shad gaat aanschaffen.
In het verleden heb ik dat soms niet gedaan, maar ik kan je verzekeren, daar krijg je spijt van.
Hoe vaak heb je je vismaat horen zeggen, “ Ach jee, daar gaat mijn laatste goede vanger”, bij het vastzitten aan de bodem of lijnbreuk door een aanval van een snoek.
Juist!



De laatste tijd bevestig ik telkens hetzelfde soort shadje aan mijn dropshothaak, vanwege de doodeenvoudige reden, dat ik er goed mee vang.
Voor op de dag en voor de avonduren, want het shadje blijft zijn werk doen en verleidt menige rover om toe te bijten.
Gisteravond was het niet anders en was het weer raak in de Alumacraft met Ruud en Edwin.

Na de zoveelste snoekbaars, inmiddels hadden we ruim 30 stuks aan de dropshothaken gekregen, beukte een onverlaat op mijn aangeboden shadje met een kracht, die mijn dropshothengel in een bijna permanente kromming deed belanden.
We wisten al een aantal mooie 60ers in de boot te krijgen, maar deze wildeman verraste mij volkomen door zijn brute kracht en verwoede pogingen om los van de haak te komen.



Uiteindelijk kreeg ik de knokker, met behulp van Ruud, in het net en bleek de doordrammer 85 cm groot te bedragen.
Een prachtige onbeschadigde wildebras, op een klein gaatje in zijn verhemelte na door het dropshothaakje, en nog steeds strijdlustig.

Slechts een half uur later en op een hele andere plek op het water, kreeg ik weer de beuk der beuken te verduren en wederom stond mijn dropshothengel in de kromste stand.



Ditmaal had ik de geweldenaar op slechts anderhalve meter water gehaakt en dan lijkt een zware gehaakte rover veel groter omdat hij niet naar de diepte kan duiken, maar slechts links, rechts, naar voren van de boot af en onder de boot kan duiken.

Dan moet je echt de stand van de buitenboordmotor en de elektromotor in de gaten houden, dat de schurk daar niet omheen kan zwemmen om lijnbreuk te bewerkstelligen.
Maar gelukkig bleef alles heel en Ruud stond voor de tweede keer met het schepnet klaar om de snoekbaars na de dril te scheppen.
Ook ditmaal was het een dikke 80er, namelijk 83 cm volgens de meetlat.
Vandaag sloten we af met 59 snoekbaarzen inclusief de twee prachtige exemplaren die ik niet snel zal vergeten.