Mijn bril stond achterstevoren en mijn nieren lagen onderling verwisseld in mijn lijf, want de hekgolven van de Herculesboten waren weer abnormaal hoog op de Waal.
Zoek dan de snoekbaars maar eens op, want als er om de vijf minuten een groot vrachtschip langs komt stomen, dan schiet elk levend wezen onder water naar alle hoeken en gaten.
Toch konden Marco en ik nog een aantal rakkers in de Marcraft krijgen.
Het weer hadden we ook niet echt mee, maar we zijn niet van een stof gemaakt waardoor je oplost als er en paar druppels regen op valt en tegen regen kun je je kleden, al is het een lekke regenbroek met snel een nat kruis.



Maar zover is het vandaag niet gekomen, het bleef op een paar druppels na en soms wat meer, droog, terwijl het in de verte er heel belabberd uitzag met een grijs regengordijn die gelukkig niet dichterbij kwam.
De eerste aanbeet bleef maar uit en dat duurde zo lang, dat het leek of we in een lege bak water aan het dropshotten waren en de enige “vissen” die aanwezig waren, onze shads die verwoede pogingen deden om op te vallen.

Eindelijk kwam de eerste aanbeet en een 60er kwam even boven kijken en dook direct, voor zover de slip van mijn reel dat toestond, naar de veilige diepten van de Waal.


We zagen op de fishfinder dat er meerdere schelmen vlakbij de bodem lagen, maar die bleken geen aanstalten te maken om het frivool bewegende shadje aan een nader onderzoek te onderwerpen.
Dan kun je het gewoon blijven proberen en ze uit te dagen met andere geraffineerde shads, maar als het wrede volk besloten heeft om massaal de bek gesloten te houden, dan kun je beter verkassen.

Op de volgende plek lag helemaal geen vis, tenminste als de fishfinder nog correct werkte, want niet een stipje of vissymbool kon het beeldscherm produceren.
Toch kreeg Marco een beuk op de top en schijnbaar helemaal uit het niets, en zat ook even later een 60er te drillen.



Dat bleek ook de enige rakker te zijn, want na een half uur pielen kregen we geen vis meer aan de haak, maar we kregen er wel genoeg van om door te blijven harken zonder een enkel resultaat.
Dus verkassen maar weer.
Ook deze plek bleek een perfecte plek te zijn waar scholen roofvis zich op konden houden, maar we kunnen niet onder water kijken of er creaturen met een hongerige maag op de loer liggen, zoekend en speurend naar elk bewegend item wat een zalig proteïne hapje zou kunnen zijn.

Toch kreeg ik een mooie snoekbaars als een laat verjaardagscadeau aan de haak en deze prachtige vis liet zich heel gewillig onthaken en dat heb ik wel anders meegemaakt.
Snel een fotootje, want anders heb ik geen plaatjes voor dit verhaaltje en een lap tekst leest ook niet makkelijk.



Zelfs Marco kreeg even later een leuke baars aan de shad, maar wilde onherkenbaar op de foto of hij zich schaamde voor de baars, die overigens wel de allure van een snoekbaars had, vanwege zijn haar gevecht om los te komen.

We kregen nog een aantal andere aanbeten op vele diverse plekken op de Waal en we moesten stoppen met zoeken naar geschikte plekken met willige vissen, op straffe van een lege 12 liter tank.
Je vaart wat af als je desperaat naar een plek zoekt waar voorheen veel en nu helemaal geen roofvis of slechts een enkeling ligt te wachten op ons bezoekje en wat nep voedsel in de vorm van een siliconen shadje.



Toch wisten we vandaag 18 snoekbaarzen en een baars in de boot te krijgen, ondanks het eventuele feit of de firma Klop de Waal al vlak voor ons bezoek al afgevist heeft en de kruimels voor een paar roofvissers heeft achtergelaten, waarvoor alsnog onze welgemeende dank.

Waar is die tijd gebleven, dat we tussen de 40 en 50 snoekbaarzen per dag op de Waal aan onze shads hebben gekregen en de vraag is ook, zullen we dat nog een keertje meemaken in de nabije toekomst.