Zaterdagavond zaten we even een paar uur met zijn drieën op het water met de dropshothengels in de aanslag.
Op deze avond wisten wij, Marco, Frido en ondergetekende 36 snoekbaarzen in de boot te krijgen en dat tijdens die paar uurtjes.
Normaal ben je aan het vissen, maar wij zaten gruwelijk te vangen en dan zit je gewoon lekkerder in je vel, omdat je weet dat de top van je dropshothengel niet lang gestrekt blijft en regelmatig een beuk moet pareren.
De adrenaline vloeit dan rijkelijk door je aderen en bereikt elke millimeter van je lichaam en voel je ineens de pijntjes in je lijf niet meer.



Het maakt dan niet uit hoe groot of klein je gehaakte vis is, alleen al die knetterharde aanbeten die je tot in je pols voelt en zelfs een Carpaal tunnelsyndroom kan opwekken als je dat teveel overkomt.
Die dan leeft, die dan zorgt en op dat moment interesseert je dat geen bal, want je zit te genieten met je vismaten en je hobby.

Dan is er geen ruimte voor pijntjes en dagelijkse beslommeringen, die komen vanzelf wel als de vissessie is afgelopen en je thuis nog even in je gemakkelijke fauteuil zit voor je aftaait naar je mandje met die klamme lappen.
36 snoekbaarzen in de boot, daar zijn sommige roofvissers jaloers op en wij zijn dat een beetje gewoon gaan vinden.
Soms betrap ik mij er op dat ik het jammer vind dat we een tiental of meer missers moesten constateren en “vergeet” ik gewoon het aantal wat wel succesvol in de boot is beland.
Wat zit een mens toch raar in elkaar.