Ben je ook weleens ’s morgens vroeg wakker geworden met een smaak in je mond of je in de nacht op een paar dooie ratten hebt liggen knabbelen en hun ontbonden lichaamsvocht via de anus hebt opgezogen.

Als je voorzichtig je tong uitsteekt voor de spiegel, dan valt het je direct op dat er op je tong een welig tuintje tussen je smaak papillen aan het groeien is, een soort mos met een specifieke kleur en geur en waarvan het lijkt of de onderliggende wortels zich permanent in de kloofjes van je tong hebben vast genesteld.



Dan wordt het tijd voor een grondige poetsbeurt, waarbij rijkelijk de tandpasta op de tandenborstel wordt geknepen en niet alleen de tanden maar ook de tong grondig wordt mee gepoetst.

In de auto onderweg naar je vismaat, die bij de loods aanwezig is en waar de visboot is gestald, neem je snel een paar tic tac’s om de smaak en geur van de tandenpasta te continueren, want je wilt toch niet dat je vismaat straks achter het stuur een appelflauwte krijgt en het bewustzijn verliest als er zelfs maar een vleugje van die nare mondlucht zijn neusgaten penetreert.



Maar het valt mee, de nare mondgeur blijft gelukkig weg en je kunt straks als je thuiskomt van de vissessie met hartenlust je vrouw, vriendin of je partner vol op de bek kussen, zonder dat ze hoeven te weten waar ze ’s morgens voor zijn behoedt.
Het valt ons op dat de gehaakte snoekbaarzen soms een tic tentoonspreiden, een tic die zich uit in het telkens spreiden van de kieuwdeksels, het opzetten van de rugstekels en het spastisch kromtrekken van het lichaam.



Net of ze zich breder willen maken dan dat ze zijn en een massale spierkramp fingeren om het doorslikken door een andere grotere predator te bemoeilijken of te voorkomen.
Weten zij veel, dat die warme hand die hun lichaam maar even omsluit niet van plan is om ze levend op te peuzelen, maar dat ze straks na het onthaken weer in hun habitat worden geplaatst en gewoon weer verder kunnen leven.

Die angstige momenten hebben natuurlijk ook de kleine witvisjes, die vanaf hun geboorte zeer alert moeten zijn om in leven te blijven, want een moment van onbedachtzaamheid is in hun zeer gevaarlijke wereld onder water een voortijdige dood in plaats van te kunnen genieten van een volle groei en wasdom.



Met de grootste moeite kregen Marco en ik “slechts” 16 snoekbaarzen in de Marcraft en daar hebben we echt veel water voor onder de boeg moeten laten stromen.
Af en toe kregen we op dezelfde plekken maar een en soms twee aanbeten en die waren zeer zachtjes en niet de beuken die we doorgaans gewend zijn.

De voorzichtige aanbeten die we toch konden verzilveren bleken niet het formaat snoekbaars te hebben die we het liefst zien, maar desalniettemin waren ze van harte welkom.
Zulke dagen zitten er ook bij en daar doen we niet moeilijk over.