Het snoekbaarzen op de dag in plaats van in de avonduren, blijft nog steeds een heel andere visserij en om je eerlijk de waarheid te zeggen, vind ik ze allebei heel aantrekkelijk en misschien de avonduren het interessants.
Vandaag kregen we 28 snoekbaarzen aan onze shads en een snoekje, waarvan ik eerst dacht, wat een brute aanbeet van een snoekbaars was dat, maar er snel achter kwam dat een snoek het shadje precies in zijn bekscharnier had gehaakt.



Een leuke bijvangst en toch een kleine verrassing die je eigenlijk niet op het oog had, maar die toch een maaltijdje in de aangeboden shad zag.
Ruud en ik waren vrij laat op het water, namelijk ’s morgens rond 11.30 uur, en we kregen het vermoeden dat op de plekken waar we altijd vis verwachten reeds door andere roofvissers waren bezocht.

Af en toe pakten we op die plekken toch nog een mooie snoekbaars, die of net aan was komen zwemmen of dat de vorige roofvissers die nog niet aan de haak hebben gekregen.
We verwachtten ook niet een spectaculaire vangst te haken, maar toch wel wat meer rakkers dan degenen die we vandaag uiteindelijk mochten vangen.



Ik zei al tegen Ruud, dat we maar een paar foto’s van maatse vissen moesten maken, want ik zag na een tijdje dropshotten ook wel in dat het geen spekpot zou worden vandaag en om helemaal geen foto’ s bij een verhaaltje te zetten is ook zo karig en onappetijtelijk.
Dan maar een aantal prentjes van blije visjes en dito vissers. Ahum….

Maar gelukkig viel het mee en kwamen er ook nog een paar mooie wildemannen binnen, waar we onze handen vol aan hadden.
Ook deze rekels waren niet voor de poes, want ze bleven doorknokken, ook toen het gevecht allang was afgelopen en ze in het schepnet nog steeds geen tijdelijke rustplaats hadden gevonden na een inspannende dril.




Dan merk je hoe fel een rover op zijn vrijheid is gesteld, want hij doet er alles voor om los te komen van de haak die zijn verhemelte of lip heeft gepenetreerd en als je zelfs maar in de buurt komt met je onthaaktang, dan maken ze zich extra breed en kijken zelfs angstig naar het stuk ijzer wat je in je hand houdt, denkende dat ze gelijk gefileerd worden in de boot.

Je probeert natuurlijk een stuiterende snoekbaars in het rubberen schepnet zo rustig mogelijk uit te laten razen, want die kun je bijna onmogelijk beetpakken zonder schade aan je vingers op te lopen en als je denkt dat hij het eindelijk opgeeft, kan hij nog steeds zelfs het net uit springen en of in het water of in de boot terecht komen.



Maar gelukkig gaat het meestal wel goed en is de schavuit snel gepakt en onthaakt en weer teruggezet in zijn habitat.
Maar je hebt wel eens van die dagen en die hadden we vandaag,
Bijna geen enkele vlegel liet zich zonder meer beetpakken en bleven alert naar je gluren als je hem met die grote klauwen probeerde te pakken om te onthaken.

Als resultaat, voortand in je duim, een prik in je vinger of muis van je duim door de rug stekel, gebroken onderlijn, shad naar de kloten gebeten, staart van de shad afgebeten en ga zo maar een tijdje door.
Maar we nemen dit alles, gewoon omdat het er bij hoort.