De twee vismaten waar ik regelmatig een hengeltje mee pleeg uit te gooien, waren allebei op een korte vakantie, dus bleven de verhalen over het dropshotten vanuit een visboot even uit.
Geef niks, want die mannen moeten ook even op vakantie om uit de dagelijkse sleur te komen, maar mijn eeuwige vangdrang werd er niet minder om.

Ik was dan ook blij dat Marco mij belde om een dagje af te spreken om achter de stekels te gaan, want ik had mijn nagels al tot mijn ellebogen opgevreten van ellende.



Bij mij staan de dropshothengels altijd op scherp en de shads gereed in shaddozen om te water gelaten te worden en mijn viskleding vlak bij mijn buitendeur om direct aan te schieten.

De wekker staat nog steeds op hetzelfde vroege tijdstip om er uit te gaan en mij gereed te maken om naar de loods te rijden, naar de stalling waar de visboten van mijn vismaten staan gestald en daarmee groeit ook mijn vangdrang om de snoekbaarzen eens te verrassen met een uitgelezen shad.



Het leek er even op dat we de regen tegemoet zouden rijden, omdat we steeds meer mist onderweg te zien kregen en ook een zwaar donkere hemel, maar niets is minder waar, aangezien het de hele dag droog is gebleven op een paar spetters na.
Na het traileren van de Marcraft voeren we gelijk naar een aantal plekken die we qua bodemstructuur praktisch uit ons hoofd kennen.

In het nabije verleden kwamen daar mooie snoekbaarzen uit het nat, die met een ware doodsverachting op onze shads vlogen, maar nu kregen we af en toe een aantal voorzichtige aanbeten te verduren.



De dropshothaken zaten soms ook maar net in de bovenlip gehaakt en we vroegen ons af waarom ze zo voorzichtig de shads benaderden.
Ik was gewend dat mijn vangende shad vrijwel direct rovers tot een aanbeet bewogen, maar na een tijdje besloot ik toch om deze te vervangen door een ouderwetse vanger, namelijk een Wiper van Fox.

Een twaalf (12) centimeter lange shad met een vijf (5) centimeter lange staart, die een dikke grondel imiteert.
Toen deze shad een flink aantal jaren geleden geïntroduceerd werd, bleek het een vanger van jewelste en deze shad werd toen met een loodkop gevist en via het verticalen al huppelend over de bodem aangeboden.



De aanbeten waren toen spectaculair hard en vooral de grotere snoekbaarzen kregen er geen genoeg van.
Maar zoals bij bijna elke zeer goed vangende shad, werd ook deze shad na een tijdje uit de productie genomen en is helaas nergens meer verkrijgbaar.
Jammer, maar gelukkig heb ik er nog een aantal overgehouden en een tijdje geleden deze uit verschillende shaddozen verzameld en in een aparte shaddoos ondergebracht.

De eerste aanbeet vandaag op deze Wiper was ook een keiharde beuk op de top van mijn dropshothengel, want ik had de Wiper op een dropshothaak geregen en viste hem niet al verticalend met een loodkop op de bodem.



Een dikke zestiger had de Wiper gevonden en nam hem volledig tot in zijn strot toe.
De rakker moest even geschept worden door Marco, want die was even te zwaar om uit het nat getild te worden.
De Wiper bleek nog veel meer in petto te hebben, want ook de baarzen bleken trek te hebben in een lekkere hap en waren waarschijnlijk blij er weer een tegen te komen.

De aanbeten volgden elkaar redelijk snel op en bijna alle schavuiten waren flink uit de kluiten gewassen exemplaren.



Tja, lag dat misschien aan het shadje of lagen er meer grote schelmen te wachten op een sappig aasvisje.
Het was wel een feit, dat ik ineens meerdere stoere aanbeten kreeg toen ik de Wiper ging gebruiken en de snoekbaarzen kleunden en doken met hun volle gewicht op deze shad.

De shad was dan ook elke keer diep genomen en je voelde de fluorocarbon onderlijn schrapen langs de tanden in de kaak van de woestelingen.



Tot twee keer toe werd de Wiper aangevallen en het leek er op dat er meerdere wildemannen de shad probeerden te nuttigen.
Een van die aanbeten zorgde voor een hevige beuk op de top en direct na het aanslaan bleef de top van mijn dropshothengel krom staan als een slang met een heftige darmkoliek.

De spoel van mijn Quantum reel gaf telkens gevlochten hoofdlijn af bij elke ontsnappingspoging van de geweldenaar die aan de haak verbonden was en pas na een aantal fantastische minuten kwam de struikrover boven.
Ditmaal bleek de snoekbaars een lengte van 78 cm te hebben en ik was blij dat alles heel was gebleven.



Naarmate de dag verstreek kregen we het idee, dat de snoekbaarzen vooral gezocht moesten worden in de kribvakken tussen de kribhoofden op een diepte tussen de zes en negen meter.
Er stond relatief weinig stroming, maar aan de zuidzijde van de rivier stond iets meer stroming en daar kwamen ook de meeste aanbeten vandaan.

Niet alleen vlak naast de kribhoofden, maar ook in het midden van een kribvak bleken naast de baarzen ook af en toe een flinke snoekbaars in een hinderlaag te liggen.



De baarzen waren verrassend sterk en hadden een redelijk formaat.
Je merkte ook direct aan de manier van aanbijten of je met een baars of met een snoekbaars had te maken, want de aanbeet van een baars is uniek en geen andere rover bijt op een eenzelfde manier als de baars.

De baarzen hebben een relatief zachte bek, dus moet je daar een beetje goed mee omgaan anders scheuren ze uit en dat is de bedoeling niet.
We scheppen dan ook altijd de baarzen en tillen ze niet uit het water, wat we wel met kleine exemplaren snoekbaars doen.



Vandaag was het weer genieten en we kregen toch nog 29 rovers in de boot en dat hebben we gewoon te danken aan een ouderwetse vanger.
Er zijn natuurlijk meerdere vangende shads die hun nut al in het verleden hebben bewezen, maar als je die thuis laat liggen kan dat op zo’n dag als vandaag je visdag maken of breken.

De Wiper gaat gewoon standaard een volgende keer mee en dan ga ik hem ook eens verticalend aanbieden om te kijken of het verschil uit maakt met het aantal aanbeten.