Langzaam maar zeker gaan we weer naar de natte en koudere dagen toe, waarbij niet alleen de buitentemperatuur maar ook de temperatuur van het water drastisch omlaag zal gaan.
Voor ons breekt bijna de tijd aan om je droog en warmer aan te kleden, want anders houd je het geen volle dag vol om je geliefde vissport uit te oefenen en voor de roofvissen een periode van veel vreten aangebroken om flink wat vet op de botten te krijgen om de winter door te komen.



Vis je met shadjes, dan pakken de rovers in de komende maanden alle denkbeeldige kleuren en uitvoeringen, want in een zomerperiode met een overvloed aan prooi of aasvissen zijn ze veel kritischer als ze in die periode een frivool shadje voor hun neus zien dansen.

Ik ben ook elke keer verrast over de aanbeten in deze koudere periode, aangezien de beuken op de top van mijn dropshothengel vaak ongekend hard zijn en de hengel flink op zijn sodemieter krijgt van deze agressieve aanvallen.



Soms worden “stijvere” shadjes gebruikt, omdat ook de witvissen in de koudere maanden van het jaar zo min mogelijk energie gebruiken om lang met hun vetvoorraad te kunnen doen om de winterperiode te kunnen overleven.

Wij bieden bepaalde shads dan zo veel mogelijk bewegingsloos aan om dit na te bootsen en we weten op deze manier krachtige aanbeten te bewerkstelligen.
Die methode druist een beetje tegen de normale verticaal of dropshotmethode in, maar hoe vaak krijg je plotseling een aanbeet als je even iets anders doet tijdens het dropshotten en je shadje onder water even bewegingsloos met rust laat.



Voor de altijd alerte roofvis is dat een buitengewone kans om snel een maaltijd naar binnen te schrokken, want daar hoeft hij weinig energie voor te gebruiken, omdat het aasvisje daar blijkbaar doelloos rondhangt en geen aanstalten maakt om weg te komen.
Dus waarom zou je deze manier van dropshotten dan niet wat meer gebruiken om de rover te misleiden.

Deze manier van dropshotten, het zoveel mogelijk bewegingsloos aanbieden, gebruik en doe ik al zo lang en ik reken gewoon op de onverhoedse aanvallen van de snelle rovers en die komen gegarandeerd.



Door de geringe snelheid van de elektromotor op de boot, geeft het shadje vaak al genoeg trillingen af door het lijfje of de schoepstaart om de rovers attent te maken dat het shadje schijnbaar onbezorgd zijn leven leid en zich van geen gevaar is bewust.

Het is zondagmorgen en Marco en ik zijn onderweg naar ons plasje water waar we regelmatig een visje proberen te vangen.
Op de dag is het soms wat moeilijker om meerdere aanbeten te krijgen, maar we gaan gewoon alle potentiele vangplekken langs om te kijken of er nog gewillige rakkers klaarliggen om toe te happen als er een verleidelijk stukje siliconen visje langs komt manoeuvreren.



Ons verrast het telkens weer, dat er nog steeds infantiele wrede creaturen zijn die met hun volle verstand in een namaakvisje tuinen en daar woest de tanden in zetten.

Je moet toch het verstand hebben van een debiele zeester als je dat niet opmerkt en zelfs grotere en oudere exemplaren snoekbaarzen laten je zien dat het verstand echt niet met de jaren komt, nee, ze blijken gewoon achterlijk geboren te zijn en leren er in hun verdere leven geestelijk niks meer bij.
Gelukkig maar voor ons roofvissers, anders kon je ook wel met je pis naar de dokter als geen snoekbaars wil bijten.



Toch mogen Marco en ik wederom een aantal gretige schurken haken, waarvan de dropshothaak in de shad weer volkomen over het hoofd werd gezien.
Dat snap je toch niet.

Oorzaak en gevolg hebben ze nog steeds niet door, want anders weet je wel dat een siliconenhap met een uitstekende haak in de rug van het shadje je een gevoelige verhemelte oplevert als je die in de bek poogt te nemen om hem te verorberen.



In het begin is het even zoeken naar de snoekbaarzen, want ondanks dat we meerdere shads in ons bezit hebben die allen bijtgrage rekels vangen is het toch even afwachten aan welke zij vandaag de voorkeur geven en waar ze liggen.

De vangende shads waren zo gevonden, want als we na tien minuten nog geen aanbeet mochten registreren, terwijl er zich op de schermen van de fishfinders flinke schurken ophouden en geen interesse in de shads toonden, we dan automatisch een andere shad aan de dropshothaken bevestigden om toch een aanbeet te forceren.



En toen gebeurde het.
Bij het traileren aan het eind van de sessie gleed de auto van Marco van de helling af en die was niet meer in het juiste spoor te manoeuvreren.
Met rokende banden en zelfs met de boot van de trailer was het onmogelijk om de auto weer goed op de helling te krijgen.

Dit is overigens de tweede keer dat we dat moesten meemaken, want een tijd geleden hebben we hetzelfde meegemaakt en zijn we door de eigenaar van deze onderstaande gele boot gered die met zijn krachtige auto, de auto en de trailer van Marco op de helling heeft getrokken.



Juist geraden.
Gerben heeft ons voor de tweede keer “gered” uit onze benarde positie en daar zijn we hem dankbaar voor en eigenlijk de andere roofvissers natuurlijk ook, want er stonden nog vijf auto’s met trailers bij de helling die straks ook wilden traileren als ze van het water kwamen.

Het was een zonnige, vrij windloze dag en gelukkig mochten we mooie sterke snoekbaarzen, baarzen en een snoek aan onze haken krijgen.