We dachten dat we vandaag de enige vissers zouden zijn die deze plas weer aan zouden doen, maar naarmate de dag verstreek, zagen we toch nog twee andere visbootjes verschijnen.
De laatste keer dat Marco en ik op deze plas zijn geweest was in 2017 en daarna niet meer.
Toen vingen we slechts een snoekbaars, maar het weer liet het gewoon niet toe dat we nog langer verantwoord door konden vissen, aangezien de golven steeds hoger werden en de wind navenant toenam.



Maar vandaag was het prachtig weer, weliswaar bewolkt en geen zonnetje te bekennen en met windkracht 2 een fijne dag om de families snoekbaars met een bezoek te vereren.
Rond de acht meter kwamen de groepen witvissen en daarmee ook de naast zwemmende rovers op de fishfinders in beeld en bij het zakken van de eerste shad ving Frido zijn eerste machtswellusteling.
Een stevige volgevreten rakker met een bijzondere attitude, die alleen maar respect afdwong vanwege zijn felle strijd om los te komen.



Toen Frido al drie schurken aan zijn dropshothaak had gekregen, kregen Marco en ik pas een paar aanbeten te verwerken, die overigens ook maar net in de bovenlip gehaakt waren en daarmee ons vermoeden bevestigde dat de aanbeten zeer voorzichtig plaatsvonden.
Toch kwamen later op de dag de snoeiharde aanbeten van een stel woestelingen door, die de toppen van onze dropshothengels met een harde tik naar het wateroppervlak trokken.
Op die aanbeten zaten we natuurlijk te wachten, want die verhogen alleen maar het plezier om op deze vissoort te vissen.



Na een twintigtal knokkers zagen we een kentering en wisten we de schavuiten alleen nog maar rond de tien meter te verleiden om onze aangeboden shads te pakken.
Het leek wel of bij het vorderen van de dag en daarmee de hogere lichtopbrengst de snoekbaarzen noodzaakte wat dieper te gaan liggen.
Ineens kregen de deugnieten een voorkeur voor een bepaalde shad, want de andere kleuren en uitvoeringen bleken opeens een potentieel gevaar voor hen op te leveren.
Andere shads kregen alleen maar een tikje of werden kortstondig en snel in de staart gebeten, zodat we regelmatig bij het controleren van zo’n aanbeet zagen dat het shadje in de haakbocht was getrokken.



Gelukkig had Frido meerdere dezelfde shadjes voor Marco en mij en toen begonnen wij ook weer de rekels te vangen die ineens hun voorzichtigheid verloren en ze er gelijk op ramden of het de laatste aasvis was in de plas.
Van twintig gingen we naar dertig en nog later op de dag naar veertig roekeloze rakkers en het leek of de tussentijd van de aanbeten telkens iets langer leek.
Bij 45 struikrovers zijn we gestopt, want hierna gingen we naar de trailerhelling om naar huis te gaan, omdat we voor het donker thuis wilden zijn.

Ergens op de kaart zie je de MarcoCraft